The last part and home sweet home

De overtocht naar het Noordereiland ging niet helemaal zonder slag of stoot. Er was een zware storm, dus we moesten voorzichtig zijn en alles had een beetje vertraging, maar uiteindelijk kwamen we veilig aan in Wellington. Waar we een camping hebben gezocht en nog even de stad zijn in gegaan. We blijven nog 1,5 dag in Wellington, even in een bewoonde wereld met leuke markten, winkels en mensen is toch wel aangenaam. De camping ligt op zo'n 5 km. van het centrum en Marleen ziet op de kaart een 'park' oftewel een groene vlek waar we leuk door heen kunnen lopen richting de stad. Deze groene vlek blijkt echter geen park, maar de hoogste berg van Wellington te zijn, tijdens een paar uur klimmen en dalen hebben we wel mooie natuur gezien en aantal filmsets van The Lord of the Rings en The Hobbit, die meteen herkend werden door de familie op de foto. Na een kop warme chocolademelk in het centrum om weer even bij te komen zijn we een groentemark overgelopen en hebben we het museum van Nieuw Zeeland bezocht waar we interessante dingen over de Maori hebben geleerd. 's Avonds hebben we een zwembad opgezocht om nog even lekker baantjes te trekken, waar we tot de conclusie kwamen dat Kiwi's niet kunnen zwemmen. Met hun professionele badpakken en badmutsen, gingen ze met hun gespetter niet harder dan wij met een rustige schoolslag. Laten we zeggen dat we ons goed vermaakt hebben en weer een 'gratis' douche mee konden pikken ;)

De volgende dag rijden we naar Napier, een redelijk lange rit, maar met mooi weer en een mooie omgeving is dit geen probleem. We rijden echt elke keer weer door verschillende soorten landschappen, de ene keer zijn het kale bergen, dan staan er weer overal schapen en dan is het weer zo plat, dat het lijkt alsof we terug in Nederland zijn. We rijden direct richting de camping want het is al later als we aankomen. Een klein wandelingetje langs de oceaan en dan is de dag alweer om. De volgende dag gaan we echt Napier bekijken. Napier is een stadje dat na een aardbeving in 1931 compleet verwoest was. De burgermeester besloot het dorp hierna op te bouwen compleet in Art Deco stijl, het voelt dus een beetje alsof je rondloopt in het decor van The Great Gatsby. Na hier rondgelopen te hebben, zijn we door gereden naar Lake Taupo. Een super mooi meer, waar we prachtig op uitkijken vanuit onze slaapplek. We hebben op het meer een boottochtje gemaakt naar rotsen rondom het meer, waar Maori graveringen in te zien werd. Heel mooi gemaakt en te zien hoe ze er aan werken.

Na Lake Taupo bezoeken we Roturua. Ook hier is een heel mooi meer en verschillende geisers, wat goed te ruiken is. Helaas is het heel duur om dicht bij de geisers te komen, dus klimmen we over een hek heen en sneaken we door een tuin en zien op deze manier de geisers toch nog van dichtbij. Na een nacht met prachtig uitzicht over het meer, rijden we weer verder naar Matamata. Waar voor ons Hobbiton lag te wachten. We keken hier zo naar uit, dat we na lang nadenken, besloten toch de veel te dure entree te betalen en te genieten van een twee uur durende tour. Nou het was een sprookje! Zo onrealistisch om daar rond te lopen! Alle huisjes en bergen en poortjes en bomen, het staat er gewoon allemaal. Het hele dorp is gebouwd in 2 jaar, waar ze uiteindelijk maar 12 dagen gefilmd hebben. We mochten helaas het huisje van Frodo en Bilbo Balings niet in, maar dat maakte het er niet minder mooi op.

Na deze tour besloten we al iets meer richting Auckland te rijden. Aan het water van de Firth of Thames vonden we een prachtige camping waar we konden staan. Vanavond stonden er lekkere pannenkoeken op het menu. We hadden en makkelijke shaker gekocht, maar Marleen vergat dat je tijdens het shaken dan wel goed de dop er op moest doen. Dus je raadt het al,... Beslag door de camper en vooral beslag over mij. Maar na een geïmproviseerde douche, was ik en de rest van de camper weer redelijk schoon. Na nog een kort ritje richting Auckland, zijn we de volgende dag bij een natuurpark terecht gekomen, waar we een mooie wandeling maken. Na met de auto, naar een busstop gereden te hebben, gaan we nog even kort de sta in. We zien al snel dat Auckland niet zo snel onze favoriet zal gaan worden. Het is heel erg druk en overal rijden auto's. Nadat we 's avonds de bus terug pakken, stappen we uit bij de verkeerde halte. We moeten nog een flink stuk lopen en dat in het donker, langs een bergweg. NA een halfuur komen we een bocht om en roept Marleen emotioneel "Opa Cor!!" Ja hoor daar stond hij gelukkig, braaf op ons te wachten. Snel terug naar de overnachtings plaats en de volgende dag verhuizen we naar een andere camping, waar we eindelijk weer een heerlijke douche kunnen nemen.

We besluiten Auckland nog een kans te geven dus trekken toch nog even de stad in. Maar na een regendag en niets dat mee zat, besloten we toch maar trug te gaan naar de camper en onze tassen te pakken, want morgen vlogen we allebei weer weg. Bij de camper aangekomen, bleek Opa Cor ook niet helemaal goed tegen de regen te kunnen en was een deel van het bed helemaal doorweekt. Gelukkig vonden we hier een oplossing voor en konden we allebei na een lekkere warme douche en kleding en schoenen twee keer in de droger te hebben gedaan, vanwege de regen lekker gaan slapen. Ons laatste nachtje in de camper en dat zat het er op, dan zou de terugreis beginnen. De volgende ochtend zijn we klaar voor vertrek, als mijn telefoon wordt gejat en we alsnog van allerlei dingen moeten regelen. Gelukkig komen we op tijd op het vliegveld aan en hebben we rustig de tijd om in te checken. Marleen vliegt terug naar Darwin, Australië om daar weer te gaan werken en ik vlieg eerst naar Sydney. Het voelt gek om Nieuw Zeeland te verlaten. Vooral omdat we zo'n gekke laatste ochtend hebben gehad. Als ik kan gaan boarden, neem ik afscheid van Marleen en stap ik mijn eerste vliegtuig in.
In Sydney, kan ik gelukkig op een computer, waardoor ik een aantal mensen kan informeren over mijn telefoon, en ik kan me even vermaken, want ik moet 13 uur wachten op mijn volgende vlucht. Nadat de computer zijn afgesloten, besluit ik lekker een nieuw boek te gaan lezen op de ereader, helaas stopt deze er ook mee, en is hij met geen mogelijkheid meer aan te krijgen. Dus daar zit ik dan op het vliegveld, waar ik een nacht moet blijven, zonder telefoon, zonder muziek en zonder een boek, redelijk saai dus. Gelukkig vind ik een jongen waar ik gezellig mee klets en gaat de tijd toch iets sneller. Dan mag ik in mijn lange vlucht naar Dubai! Een enorme airbus van Emirates. Een 14,5 uur durende vlucht, maar heel goed verzorgd. Ik kijk heerlijk veel films en luister via het systeem lekker muziek. De vlucht vliegt voorbij. En dan ben ik ineens in Dubai. Waar ik gelukkig niet mijn tas hoef op te halen, want die gaat automatisch door naar Amsterdam.
In Dubai heb ik nog een dag, dus ik besluit even een stukje van de stad te bekijken. Het is ontzettend warm, dus na een rondje buiten trek ik lekker een winkelcentrum in met heerlijke airco. Dubai is leuk om te zien, het is precies zoals ik het me voor had gesteld. Het is echt een gemaakte stad, veel hoge gebouwen, zand en palmbomen. In het begin van de avond neem ik de metro terug naar het vliegveld en word ik toch even goed nagekeken bij de douane. Ik moet namelijk nog 12 uur wachten op mijn vlucht, en heb geen hotel op het vliegveld geboekt. Maar ik dacht na drie nachten op een vliegveld te hebben geslapen kan een vierde er ook nog wel bij. Ze laten me uiteindelijk toch door en ik kan heerlijk door de winkels struinen en koop nog even een nieuw tijdschrift voor de nacht. Uiteindelijk na een douche, vind ik een bankje, waar ik toch nog even op in slaap val. Ik vind het toch een beetje spannend, omdat ik helemaal geen klok of alarm in de buurt heb en ik absoluut mijn vlucht niet wil missen. Rond een uur of vier 's nachts is het voor mij wel prima, ik heb een super toffe tijd gehad, maar nu ben ik er ook wel aan toe om weer thuis te zijn.
En dat is nu zo,ik ben weer in Nederland. Ik kom netjes op tijd aan, maar krijg al een beetje heimwee als ik vijf minuten in rij voor de douane sta te wachten en mensen om me heen al beginnen te zeuren dat het allemaal zo lang duurt en de stress toe slaat. Waarom kunnen mensen niet gewoon nog een beetje nagenieten van hun vakantie, maar moeten ze meteen snel, snel, snel weer thuis zijn?! Die vijf minuutjes meer of minder maakt toch ook niet uit? Ik denk dat het, het reizen is, maar ik hoop dat ik me hier voorlopig niet druk om ga maken, zonde van de energie.
Op het vliegveld wachten, papa, mama, Marlies en Buster op me! Een geweldig ontvangstcomité! En nu ben ik al weer even thuis en kan ik terugkijken op een geweldige ervaring. Ik weet waar ik toe in staat ben en ik weet nu dat je angsten je niet moeten weerhouden van iets wat je heel graag zou willen doen. Het was een mega reis, waar ik super veel mooie dingen heb gezien, heb gedaan, heb beleefd, mensen die ik heb ontmoet, vriendschappen die ik heb gesloten en alles bij elkaar wat het me heeft gegeven. Het is niet te omschrijven. En dit was het dan voor nu, er gaan nog meer reizen volgen, dat is zeker. Wanneer en waar naartoe, we zullen zien, de toekomst ligt nog open voor me, ik kom er vanzelf wel achter wat het me te bieden heeft. Voor nu maak ik me klaar voor een baantje deze zomer en een nieuwe studie in september. Met deze ervaring in mijn rugzak kan ik wel weer even vooruit :)